Dünyalık dertlere karışmış gidiyordum uzun süredir...
Neşet Babadan Ah yalan dünya'yı dinlerken kendimi burada buldum dostlar.
Dünya çok değişik bir sınav merkezi inanın bana çok değişik hayat ise sorumlu olduğumuz bölüm...
Hani şu üniversitede ff'ci hoca diye tabir ettiğimiz hocalar döşer ya bize bütün konuları hayatta işte o bütün konuların bize döşenmiş hali. Ama işte şimdi Tanrım bu hayat konusunu bize yükledikten sonra o ff'ci hocalar gibi yapmıyor herşey serbest kopya çekmekte serbest sınavdan çıkmakta. İki çeşit kopya var bir kitaplardan çekilen birde yandaki sıra arkadaşlarınızdan şimdi burada ben o yandaki sıra arkadaşınızım.
O kötü sıra arkadaşlarından değil ama hani soruyu cevaplayıp sonra bende yapamadım kardeş demem ben ;)
Sınıfımdaki arkadaşlarda bilirler bunu şimdi soruya gelelim.
Erkekler nasıl sever ve sevidiği kız bir erkeğin hayatına nasıl girip içine eder ve çıkar açıklayınız.
Şimdi başlayalım cevaplamaya;
Erkekler hep en büyük sever. aşkları da, sevgileri de hep en büyüktür. Kendilerini merkeze koyup büyük bir çember çizer sonra da karşısındakinden de bunu beklerler. Erkeklerin aşkının çapı büyüktür...
Her erkeğin en azından bir kız kankası vardır. Çünkü kadınları bir kadından daha iyi tanıyacak kimse yoktur. O bile arkadaşını sıkı sıkıya tembihler hemcinslerine karşı "çok sev ama bunu sakın ona çok aşırı gösterme. çemberinin yarıçapı büyük olsa bile, o bunu görmesin". Nedir peki bir kadını büyük bir aşka layık kılan şey ? Sabah akşam hiç durmadan erkeğini düşünmesi mi, ya da bir sorun çıktığı zaman alttan almayı bilmesi mi? Yoksa sadece her erkeğin kadınları bir "gereklilik" olarak görmediğini kavrayabilse mi ? Ne yazık ki erkeklerin pek çoğu gerçekten aşık olup hatalarını da olsa olsa bunun üstüne kurarlarlar. Gerçekten sever erkekler. Hatta deli gibi aşık olurlar. Sırf o üzülmesin diye kendileri üzülür, özlediğini açık açık söyler, hatalarına karşı anlayışla yaklaşır alttan alır, yaptığı her hatanın bir sebebi olduğunu düşünerek avunur. Onu kırmamaya çalışır. Onu mutlu etmeye çalışır. bazen köpek olur, bazen köle... Lafta da değildir hani "sensiz yaşayamam" cümleleri. Çok değer verir erkek milleti...
İşte kopuşun hikayesi de burdan başlar... En büyük çemberi çizip içine almışsındır artık sevdiğin kadını. Senin dünyanda o kraliçe, sen ise onun her istediğini yapmakla mükellef kölesindir.. Öyle beyaz atlı prens rollerine bürünmeden yalın aşkınla seversin onu. Ancak en baştan beri kocaman bir çemberin içinde olduğu için kadın, görmez olur zamanla bunun sınırlarını... Sevginin, aşkının, ona olan mecburiyetinin bir sınırı yok sanar, alışır şımarmaya. Hep yaptığın şeylerin, herkesin her zaman yaptığı şeyler olduğunu sanmaya başlar... O kadar sık söylersin ki onu sevdiğini, zamanla bundan bile sıkılır olur. O en başlarda sana hayranlıkla bakan, seni kaybetmemek için duygu hezeyanı içinde nemlenen kocaman gözler artık yanında oturan yabancının sağa sola bakan gözleri olmuştur. Oysa ki aynı adamdır o kadının yanında oturan... En ufak şeyler zamanla büyüyerek çığ olur, altına alır seni... Neler oluyor ? soruların onu boğan şeyler olmuş, "Seviyorum"ların cevabı "Bilmiyorum"lara dönüşmüştür artık... Sadece onu düşündüğün için "Üzüyorsam eğer seni, beni bırak.. bırak ve dön arkanı git bakmadan bana" dersin, "ufff yine mi aynı şeyler" dökülür onun ağzından... Mutsuzluğuna daha fazla dayanamaz olursun "Ben gidiyorum" dersin, "Zaten biliyordum bunu yapacağını, sen başkalarının hayatına girip onları mahvediyorsun" diye suçlar seni...
Ve bilirsin artık bazı şeylerin asla değişmeyeceğini, eskiye dönüşün imkansız olduğunu. O mükemmel adamın değişmeden aynı yerde durmasına rağmen her şeyini vermeye hazır olduğun kadının kabusu olduğunu görürsün gün be gün.. Aslında bilirsin aşkın ilk gün gibi pırıl pırıl, bembeyaz duruyor aynı şekilde, ama bunu hak eden kadın çoktan seni terk edip gitmiştir...
İşi birazda gırgır şamataya vurursak videolu anlatımını da ekliyorum buyrun;
