Umut/suzluk

Hayatımın içine ettiğim veya edildiği günleri yaşıyorum bu sıralar...

Suçlayacak o kadar çok insan var ki etrafımda ama en büyük suçlu sanki benmişim gibi...

Çekip gitmek çözer mi acaba herşeyi...

Aklımda ki sorulara cevap bulamıyorum, kitlenmiş kalmışım ortada bir başıma elimi nereye atsam boşa çıkıyor.

Dipsiz kuyuda kalmış, ıslak düz kuyu duvarlarından tutunup kurtulmaya çabalıyor düşüncelerim umutsuzca...

Ya hakettiğimi yaşayamıyorum ya da yaşamı haketmiyorum oysa ki her canlı haketmemiş miydi yaşamı tıpkı her canlının tadacağı ölüm gibi...

Uykusuzluk kronikleşmiş artık beynimde yaşama enerjimi minimum seviyede tutarak yaşamak rutin bir hal aldı...

Zaman kavramı maziden ibaret olmaya başlamış, umutlarım mazimde darağacına asılı kalmış...

Sessiz çığlıklar atıyorum sadece beynim içinde ki her atom parçasının hissettiği..!

Ve yorgun düşüyor bütün düşüncelerim.

Zifiri karanlıkta el değmemiş ormanlarda gezerken kutup yıldızını kaybetmiş gibiyim umutsuz ama kurtulmayı bekleyen...

Umutsuzluk öyle bir noktaya gelir ki uğrunda savaştığın şeylere inancını yitirir insan.

O zifiri karanlıkta çökersin en sonunda bir ağacın altına umutsuzca ve artık beden beyni kontrol altına alır yorgunluktan, biten umutlar gözlerin kapanmasıyla sonsuzluğa yol alır.Umut olmasa da belki o gözler yeni bir güne açılır...

Ya da...

Sonu güzel bitmeyen bir yeşilçam filmi misali,

bir daha açılmamak üzere kapanır...