Kağıdı kalemi yazı yazmak için elime almayalı baya oldu son paylaştığım baya eski bir yazımdı.
Yazmaktan korkan,çekinen biri olmuştum.
Uzun bir aradan sonra cesaretimi toplayıp yazmaya başladım.
Kötü bir haberle başlayım, hayat denilen o nalet şeye yenildim.
Çok çetin bir savaştı fakat gücüm buraya kadarmış. Hayat öyle bir esir aldı ki ruhumu,bedenimi ne kurtulabiliyorum ne de ölebiliyorum...
Dünyalık bütün dertler başımda şu sıralar, ruhumun çektiği acıyı hiç saymıyorum. Borçlar,omuzuma yüklenen yükler,gelecek kaygısı asla istediğimiz gibi olmayacak bir geleceğin kaygısı,kendime olan inancımın her geçen gün kaybolması, bu savaşın bana yaşattıklarının ufak bir kısmı sadece.
Ruhum benliğini ha kaybetti ha kaybedecek...
Hayatla yaşadığım savaş çok net bir bozgunla sonuçlandı. En büyük cezayı verip ruhumu 'Toplum ve Dünya' denilen bir kafesin içine tıktı. Bedenimin nerede olduğunun pek önemi kalmadı artık. Kendimi bilim kurgu filmlerinde ki android robotlara benzetiyorum. Ruhum kilit altında bedenim ise çoğulluğun,toplum denilen saçmalığın direktiflerini sorgusuz sualsiz yerine getiriyor. 'Okulunu bitir ! Sonra okuduğunun boş,yetersiz olduğunu söylesinler. Sınava gir desinler,sınav için kurs desinler,kurs için para,zaman,gençlik desinler, sonra hepsini teker teker elinden alıp şimdi bizlere yani yaşaman için gerekli olan herşeyi elinden alan bu düzen için çalışcaksın desinler.
Birkaç yıl öncede bunun farkındaydım.
Sikerler öyle işi dedim,hiçbir şey benim elimden ruhumu alamaz dedim.
Savaştımda bunun için.
Ama sonu bozgun.
Hayat denilen bu düzen beni yendi ve herkesi de teker teker yenecek.
Ben tükendim, tüketti,parçaladı,yok etti,kül etti...
Tek bir şeye inancım kaldı. Ruhumun o kafesten çıkmasına yardım edecek bir ruh vardır elbet bu dünyada ve o beni kafesimi bulduğunda küllerimden yeniden doğacağım, işte o zaman bu savaşı hayatın kurallarına göre oynayacağız...
